Αρκετοί άνθρωποι με ρωτούν με ποιον είσαι σε αυτόν τον πόλεμο ή και γενικότερα στους πολέμους.
Και η απάντηση μου δεν μπορεί να είναι άλλη από αυτή :
“Είμαι με τα παιδιά, τα παιδιά όλου του κόσμου που επιβάλετε να είναι ελεύθερα, επιβάλετε να είναι παιδιά και να ζήσουν σαν παιδιά.
Είμαι με τις πιο αθώες ψυχές που τις δηλητηριάζει ο ίδιος ο άνθρωπος.
Ας ζήσουμε λίγο σαν παιδιά, έχουμε να διδαχθούμε πολλά από αυτές τις αναμνήσεις που ξεχάσαμε.
Είμαι με την αγάπη και τον συμβιβασμό, με τον διάλογο και την σωφροσύνη με την ελευθερία τη δημοκρατία, με την ειρήνη και την ευημερία.
Είμαι με τα ατομικά δικαιώματα των ανθρώπων, με ζωές που ψάχνουν να βρουν απαντήσεις κάθε μέρα .
Είμαι άνθρωπος και θέλω να ζω ανάμεσα σε ανθρώπους έχω κουραστεί να ζω ανάμεσα σε όντα γεμάτα μίσος και βία.
Είμαι κατά της εξουσίας και τον πόνο, την επιβολή και την αδικία, από όπου και εάν προέρχεται.
Είμαι κατά των μεγάλων συμφερόντων και υπέρ της απλότητας των λίγων.
Κατά του σκοτεινού και υπέρ του φωτός.
Δυστυχώς όμως η ελευθερία και η δημοκρατία είναι διάτρητη και ο πολίτης βιώνει την διαστροφή του σάπιου.
Το συμφέρον και το χρήμα έχουν πάρει την θέση στην ζωή μας, αυτός ο δρόμος είναι ψεύτικος, η μοναδική αλήθεια είναι η αγνή αγάπη και το φως της ζωής μέσα στο χρόνο!
Από τη βαρβαρότητα στον πολιτισμό χρειάζεται ένας αιώνας.
Από τον πολιτισμό στη βαρβαρότητα αρκεί μια μέρα.”
«Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα και μας κοιτάζουν με ματιά σαν κι αυτά…»
Με εκτίμηση Νικόλαος Παντελιος
