Απόφαση «σταθμό» εξέδωσε ο Άρειος Πάγος σχετικά με τις αποζημιώσεις σε συγγενείς θυμάτων της τραγωδίας του Norman Atlantic, με την οποία ουσιαστικά επικυρώνει την αύξηση του ύψους της αποζημίωσης που επιδίκασε το Τριμελές Εφετείο Πειραιώς σε σχέση με το Πρωτόδικο Δικαστήριο. Κάτι που ανοίγει το δρόμο και σε άλλες περιπτώσεις, συγγενών θυμάτων είτε στο Norman Atlantic είτε σε παρόμοια περιστατικά.
Ειδικότερα, ο Άρειος Πάγος απέρριψε την προσφυγή που είχε καταθέσει η εταιρεία στην οποία ανήκει το Norman Atlantic, κατά της υπ αριθμόν 510/2021 απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Πειραιώς. Οι συγγενείς θύματος της τραγωδίας του Norman Atlantic, είχαν προσφύγει σε δεύτερο βαθμό κατά της πρωτόδικης απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, που εξεδόθη μετά από αγωγή αποζημίωσης που είχαν καταθέσει το 2018. Την υπόθεση χειρίστηκε νομικά ο γνωστός δικηγόρος, Νίκος Διαλυνάς. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Η πρωτόδικη απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς είχε εκδοθεί το 2020. Το Δικαστήριο είχε επιδικάσει συνολικό ποσό ύψους 300.000 ευρώ σε πέντε συγγενείς του θύματος ως αποζημίωση για «ψυχική οδύνη».
Στη συνέχεια, όμως οι συγγενείς του θύματος κατέθεσαν έφεση σε βάρος της Πρωτόδικης απόφασης η οποία έγινε δεκτή με αποτέλεσμα το ποσό της αποζημίωσης να αυξηθεί σε 380.000 ευρώ.
Το Τριμελές Εφετείο Πειραιά έκρινε «ότι τα επιδικαζόμενα ποσά, συνολικού ύψους 380.000 ευρώ, υπολείπονται σημαντικά του προβλεπόμενου, κατά νόμο, ανώτατου ορίου ευθύνης της εναγομένης στην περίπτωση αυτή ανερχομένου σε 400.000 Ειδικά Τραβηκτικά Δικαιώματα, με βάση την αξία του ευρώ σε σχέση με τα Ειδικά Τραβηκτικά Δικαιώματα, σύμφωνα με τη μέθοδο αποτίμησης που εφαρμόζει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο..».
Σε βάρος αυτή της απόφασης προσέφυγε στον Άρειο Πάγο η ιδιοκτήτρια εταιρεία. Ωστόσο με την υπ΄ αριθμό 1257/2023 απόφαση το Α1 Πολιτικό Τμήμα του Αρείου Πάγου, έκρινε ότι η απόφαση του Εφετείου «…δεν παραβίασε την αρχή της αναλογικότητας και δεν υπερέβη τα ακραία όρια της διακριτικής του ευχέρειας, δεδομένου ότι τα ποσά αυτά, κατά την κοινή πείρα, την δικαστηριακή πρακτική και τη συνείδηση για το δίκαιο, δεν υπερτερούν, καταφανώς, εκείνων που συνήθως επιδικάζονται σε παρόμοιες περιπτώσεις χρηματικής ικανοποιήσεως λόγω ψυχικής οδύνης και δεν είναι υπερβολικά..».
Πρόκειται για μια απόφαση σταθμό σε ότι αφορά τις αποζημιώσεις συγγενών θυμάτων της τραγωδίας ή παρόμοιων περιστατικών.
