Αυτός είναι. Τόσος είναι. Στο διάβα του έσπειρε χιλιάδες νεκρούς της πανδημίας κι ο ίδιος διασκέδαζε με τη Μαρέβα του στην Πάρνηθα. Ανέμελος. Εμείς μετρούσαμε πληγές κι ο ίδιος μετρούσε χορευτικά με τις τσαμπούνες της Ικαρίας. Εκανε την ατομική ευθύνη πλυντήριο κάθε αμέλειας, λάθους, ανομίας, εγκλήματος. Αμόλησε τις ακρίδες του να ρημάξουν τα δημόσια ταμεία όταν ο χάρος βγήκε παγανιά με την Cov-id-19. Και τώρα, που ο θρήνος σκέπασε σαν σύννεφο μαύρο τη χώρα, φόρεσε το κατάλληλο μπουφάν, το κατάλληλο πουκάμισο, το κατάλληλο ύφος, για να πει και να δείξει –να δείξει, κυρίως– στο πανελλήνιο πόσο συμμερίζεται την οδύνη. Πόσο συμπάσχει με τους χαροκαμένους.
Καιρός να το χωνέψουμε επιτέλους. Ο Μητσοτάκης δεν συμπάσχει με κανέναν. Πάσχει. Πάσχει από αθεράπευτη έλλειψη ενσυναίσθησης. Από πλημμυρική εγωπάθεια. Από υπερβολικές εκκρίσεις υποκρισίας. Από ατέλειωτη λαιμαργία εξουσίας. Και γίνεται ασήκωτο το δράμα τόσων άδικα χαμένων ψυχών, τόσων νέων ανθρώπων που έφυγαν με τον πιο τραγικό τρόπο, όταν εκείνος που πρέπει να δώσει λόγο εκφωνεί τα λόγια που του έγραψαν άλλοι. Υπόσχεται φως και προσφέρει συσκότιση. Υπόσχεται έρευνα και διορίζει ο ίδιος αυτούς που θα τον ερευνήσουν. Υπόσχεται δικαιοσύνη ενώ έχει κιόλας βρει και δείχνει με το δάχτυλο τον αποδιοπομπαίο τράγο. Καταστρέφει ζωές και δεν επιτρέπει ούτε την αξιοπρέπεια του θανάτου.
Για τα παιδιά που χάθηκαν στα Τέμπη. Για τις χιλιάδες των νεκρών μας. Για τον θρήνο των δικών τους. Αυτός ο άνθρωπος δεν μας αξίζει. Ούτε καν ως νεκροπομπός. Να διορθώσουμε γρήγορα το δικό μας ανθρώπινο λάθος, που τον κατέστησε μαύρη σκιά της ζωής και του θανάτου μας.
