Το άρθρο αυτό το δημοσιεύουμε μετά την ομιλία του Σουχαρίτ Μπαγντί στο πάρκο Ελευθερίας σεβόμενοι όλο τον αγώνα που έχουν κάνει οι υγειονομικοί αυτόν τον ένα χρόνο.
Είναι γεγονός ότι στην ομιλία του διάσημου ιολόγου βρέθηκε αρκετός κόσμος αλλά όχι όσο θα έπρεπε για μία τέτοια ιστορική στιγμή.
Τα λεωφορεία που πήγαν να ναυλωθούν από Καρδίτσα Τρίκαλα και Λάρισα δεν συγκέντρωσαν τα απαραίτητα άτομα και από τους τρεις νόμους ώστε να καλυφθεί το κόστος με σκοπό να μεταβούν στην Αθήνα.
Αναφερόμαστε σε τρεις νομούς που υπάρχουν αρκετοί υγειονομικοί που βρίσκονται σε αναστολή.
Αρκετοί εξ αυτών αναγκάστηκαν να μεταβούν στην Αθήνα με τα λεωφορεία της Θεσσαλονίκης τα οποία συμπλήρωσαν τα απαραίτητα άτομα.
Επίσης η συμμετοχή δεν ήταν αυτή που έπρεπε και από τον νομό Αττικής που και εκεί είναι χιλιάδες υγειονομικοί σε αναστολή.
Επιπλέον και ο απλός κόσμος ο οποίος έχει σταθεί δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους από την πρώτη στιγμή του αγώνα τους δεν έδειξε τόσο ζήλο ώστε να παρευρεθεί στην συγκέντρωση.
Γιατί όμως συνέβη αυτό?
Ο κόσμος εδώ και ένα χρόνο έχει κουραστεί να συμμετέχει σε συγκεντρώσεις και σε πορείες αφήνοντας τα σπίτια του και τις οικογένειές του και να κατευθύνεται μία Θεσσαλονίκη μία Αθήνα και μία σε διάφορες άλλες επαρχιακές πόλεις.
Βλέπει ότι απέναντί του υπάρχει μία κυβέρνηση της οποίας δεν ιδρώνει το αυτί. Ακόμη και με την απεργία πείνας κάποιων ανθρώπων που κινδύνεψαν να χάσουν την ζωή τους η κυβέρνηση δεν λύγισε.
Ο λόγος που συμβαίνει αυτό θα τον αναλύσουμε σε άλλο άρθρο.
Αυτό που μένει είναι ότι και οι υγειονομικοί αλλά και ο απλός ο κόσμος δεν έχει την ίδια όρεξη και την ίδια δίψα για να παρευρεθεί σε τέτοιες συγκεντρώσεις όπως είχε στην αρχή.
Όλα αυτά που είπε ο κύριος Μπαγντί τα έχει ξανακούσει και από τον ίδιο αλλά και από άλλους ειδικούς στο θέμα των εμβ@λίων.
Βλέπει όμως ότι αυτό δεν έχει κάποιο αποτέλεσμα.
Οι υγειονομικοί βρίσκονται ακόμη εκτός εργασίας και οι πιο πολλοί δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τα έξοδα του μήνα.
Η αντίσταση πλέον πρέπει να πάει ένα βήμα παραπέρα και να γίνει πιο δυναμική.
Το να συνεχίζουμε όλοι μας να φωνάζουμε “πάρτε πίσω τις αναστολές” είναι σαν να ρίχνουμε μπουνιές σε τοίχο.
Ήρθε η ώρα όλοι μας να πάρουμε και κάποια παραπάνω ρίσκα.
